U rekina troszeczke sie pozmienialo od ostatnich naszych odwiedzin. Zmiana jest taka ,ze zatrudnili dwie dziewczyny do obslugi turystow. Obie nie mowiace po islandzku. Nie musze dodawac ,ze nie mowiace rowniez po polsku. Dziewczyna w recepcji mowi do mnie po angielsku ja odpowiadam po islandzku i na palcach pokazuje(np ile chce kupic biletow) Wchodzimy dalej do salki muzealnej
i tam druga dziewczyna pyta po angielsku w jakim chcemy jezyku uslyszec historie.
Proponuje polski ale ona,ze zna 8 jezykow ale ani polskiego ani islandzkiego i zaczyna mi wymieniac jakie jezyki zna:hiszpanski, niemiecki, portugalski i nagle rosyjski! I to jest to! Tego nas przeciez uczono w szkole, poprosze po rosyjsku. Z pieknym akcentem opowiedziala nam cala historie polowow rekina, porozmawialysmy rowniez troszke na prywatne tematy. Jak to dobrze,ze na 8 jej i 2 i pol mojego znalazlysmy jeden wspolny.
Cale muzeum zajmuje spore pomieszczenie gdzie zebrali mase staroci, wypchane zwierzatka zyjace w Islandii, mozna dotknac skory rekina dawniej wykorzystywanje jako papier scierny i najwazniejsze mozna sprobowac tego mieska pelnego omega 3 i innych zdrowych dobroci . Miesko zanim zostanie przetworzone jest trujace, poniewaz jest zalane moczem, ktorego rekin nie wydala.
W dawnych czasach Islandczycy zakopywali niejadalne miesko i wykorzystywali jedynie olej z jego watroby. Byl eksportowany do Europy i uzywany do latarnii ulicznych.
Jednak glod byl silniejszy od wstretu i ryzyka smierci, ktos wykopal to miesko i zjadl. Nie tylko nie umarl ale wrecz dobrze sie poczul i tak odkryto motode wykorzystywania tego mieska.
Inna legenda glosi,ze do pewnej rodziny bedacej na bakier z prawem przyszla policja. Rodzinka pewnie nie miala juz nic do stracenia i postanowila rozwiazac swoj problem trujac przedstawicieli prawa. Wykopali miesko i poczestowali intruzow. Dalej jak poprzednio zamiast zgonu nastapila poprawa zdrowia i tak odkryto metode wykorzystywania tego mieska.
Nie wiadomo dokladnie jak to bylo ale metode doskonalono i obecnie rekina polarnego nie zakopuje sie w ziemi ale uklada w derwnianych skrzyniach gdzie lezakuje 3- 4 tygodnie nastepnie platy miesa wywiesza sie w suszarni (wiata jak suszarnia do tytoniu wiatrowego) i suszy 3 - 4 miesiace . Wyglada jak platy sloniny, troche jakby wedzone, sciekaja tluste kropelki. Po przekrojeniu plata miesko jest biale i tak smierdzace jak tylko moze smierdziec mocznik. Kiedy bylismy tam pierwszy raz udalo nam sie sprobowac prosto z suszarni.Wlasciciel farmy kroil po kawaleczki i podawal chetnym , pamietam smak, jak kurczak o zapachu moczu a teraz sprobowalismy z chlebkiem w muzeum i to samo jesli nie wachac to kwadracik nadziany na wykalaczke z islandzkim czarnym chlebkiem da sie zjesc.
Nasza przewodniczka je rekina codziennie i jest zywa reklama tego miejsca urocza,przesympatyczna, opowiada z pasja.
Na miejscu mozna rowniez kupic ten przysmak, oczywiscie nie polecam na obiad ale jako ciekawostke. Dla Islandczykow to przekaska do wodki i wyobrazam sobie ,ze moze smakowac podlana Black Death.
Pod silnym wrazeniem naszej przewodniczki zapomnialam o robieniu zdjec, ale co tam w dobie internetu! Tu mozna zobaczyc czlowieka, na tle ludeczki,z ktorej lowil rekiny farma. A tu jest strona muzeum i wiecej zdjec, nastepnym razem zrobie wlasne i uzupelnie ten wpis.
suszarnia i miesko rekinie juz gotowe do spozycia, czy tam smierdzialo....no troszke, kto by tam narzekal na zapach suszonej ryby ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz